Rappe radijsjes en andere levenslessen
Sinds anderhalve maand ben ik trotse eigenaar van een moestuin. Niet zo’n klassieke van honderden vierkante meters, maar eentje die in 5 bakken zonder problemen in mijn bescheiden achtertuintje past.
Die moestuin verandert dagelijks. Er gebeurt van alles en ik kan het amper bijhouden. Het leven van mijn plantjes levert in mijn huishouden daarom hogere kijkcijfers op dan de beste series op Netflix.
Moedergevoelens
De kiemplantjes heb ik in de eerste dagen letterlijk uit de grond gekeken. Al vanaf het moment dat de eerste plantjes hun felgroene koppies boven de grond uitstaken, overheersten bij mij gevoelens die menig moeder bij de geboorte van haar eerste kind ervoer.
Oké, dat is misschien wat overdreven. Maar wat was ik trots. Ik wist bovendien dat mijn plantjes bij mij in goede handen waren. Ik zou ze wel beschermen. In mijn moestuin zou alles perfect gaan.
Rappe radijsjes en eigenwijze aardbeien
De rappe groei van mijn radijsjes bevestigde mijn positieve gevoel. Ik hoefde alleen maar water te geven, verder niks. Zonder moeite groeiden die radijsjes als kool. Nou ja, als radijsjes dan.
Ondertussen zijn we drie weken verder. Over die radijsjes maak ik me nog steeds niet druk. Over mijn aardbeienplantjes daarentegen…
Die laten het volledig afweten.
Het is niet eerlijk om daar mijn aardbeienplanten de schuld van te geven. Ik kan beter naar mijn eigenwijze ik wijzen. Die bedacht namelijk dat voorzaaien vast niet nodig was. Daar was het immers al te laat voor.
Hoppa, gewoon die zaadjes in de uitgebalanceerde bakkengrond en gaan met die banaan. Met voldoende water en liefde zou alles goed komen, toch?
De wens van een succesvolle aardbeienbak heb ik intussen laten varen. De zaadjes kwamen nooit uit. Mijn verlies heb ik schoorvoetend geaccepteerd. Intussen weet ik dat ik dat advies van de kenners voortaan toch maar ter harte moet nemen…
Kansloze courgette?
Ook de groei van de courgetteplant baart me zorgen. De eerste twee weken was juist deze plant mijn grootste trots. Het prachtige kiemplantje dat na enig geduld uiteindelijk groot en sterk zijn krachtige kop liet zien, aanschouwde ik in die tijd vol bewondering.
Intussen zijn we een paar weken en 3 sterke, donkergroene bladeren verder en slaat de twijfel toe.
Want hoe mooi ik het trage groeiproces van mijn indrukwekkende courgetteplant ook vind, ik vermoed dat ik er deze zomer geen courgette meer van eet. Er moet namelijk eerst een volwaardige, bloeiende plant zijn, voordat de courgettes gaan groeien. Dat duurt nog wel even, ben ik bang.
Maar ach, ik heb nog steeds een prachtige plant om naar te kijken.
Het leed dat moestuinieren heet
Als je denkt dat daarmee het leed dat succesvol moestuinieren heet klaar is, heb je het mis. De bladeren van mijn bonenplantjes worden aangevreten door luizen en mijn duurbetaalde frambozenplant heeft de reis naar mijn huis ternauwernood overleefd. Het is de vraag of die het ooit nog gaat doen.
En toch… kijk ik vol ontzag naar de wonderen van moeder natuur. Ook struin ik in de tussentijd het internet af, op zoek naar creatieve oplossingen voor al mijn moestuinproblemen. Ik leer iedere dag iets bij over mijn nieuwe hobby en over mezelf.
Want een moestuin verzorgen is eigenlijk net als leven. Sommige dingen gaan vanzelf, andere niet. Maar daar hoef je je toch niet door uit het (groente-)veld te laten slaan?