Geland, nu echt!

Een paar weken geleden plaatste ik een bericht op mijn socials dat ik back in business was. Niets daarvan was gelogen: ik werkte weer. Vanuit Nieuw Zeeland weliswaar.

Pas nu, een kleine maand later, heb ik het gevoel dat ik echt geland ben. Maar voordat ik weer technische blogs over schrijftips publiceer, geef ik je graag een kijkje in mijn belevenissen van de afgelopen maanden.

Het is 1 maart. Mijn vriend Kees en ik vertrekken naar Nieuw Zeeland voor een fietsreis van 10 weken. Ons plan is om helemaal van noord naar zuid te fietsen. Op het gemakje en back to basic.

Net voordat we vertrekken wordt het eerste officiële geval van corona in Nederland gemeld. Mijn gevoel bij vertrek is daarom dubbel.

Aan de ene kant ben ik blij dat we naar een land kunnen waar het virus nog niet heeft toegeslagen. Aan de andere kant maak ik me zorgen over de snelheid waarmee corona zich verspreidt.

Eenmaal in Nieuw Zeeland verdwijnen de zorgen. Eindelijk zijn we er. Ons avontuur aan de andere kant van de wereld gaat beginnen.

Een heerlijk zonnetje en zomerse temperaturen vergroten het vakantiegevoel nog wat extra.

Eerlijk is eerlijk, de eerste fietsdagen zijn een hel. Dat is natuurlijk te verwachten als je ongetraind aan de start staat en op dag één al 85 km strand onder je fietsbanden ziet langskomen.

Ok, die 85 km halen we bij lange na niet in één dag. De fikse tegenwind steekt daar een spreekwoordelijk stokje voor. Gelukkig hebben we ons tentje bij ons en kunnen we halverwege het strand overnachten op een simpele, verlaten kampeerplaats.

Ik zal je hier niet gaan vermoeien met een verslag per dag. De twee fietsweken die ons uiteindelijk gegund zijn, zijn fantastisch.

De benen worden sterker, we ontmoeten toffe, behulpzame mensen en we ontwikkelen steeds meer een routine. Kortom, we leiden een heerlijk, simpel leven.

Naarmate de tijd verstrijkt, wordt ons steeds duidelijker dat corona ook in Nieuw Zeeland terrein wint. We ronden onze fietstocht af met een magische mountainbiketrail dwars door een verlaten woud. De perfecte plek om je te verstoppen voor COVID-19, zoals corona in Nieuw Zeeland in de volksmond wordt genoemd.

Helaas haalt de realiteit ons in. Aan het eind van de trail krijgen we te horen dat het land binnen 48 uur in lockdown gaat. Het hele land gaat dicht, inclusief trails, niet-essentiële winkels en grenzen.

Einde fietstocht dus. En nu? Ik lieg niet als ik zeg dat we eerder al wel vijf keer een aanbod hebben gehad om bij mensen te verblijven àls corona toeslaat.

Meerdere malen ben ik tot tranen geroerd als mensen zonder pardon hun huis voor ons openstellen.

Ons rest enkel nog te kiezen voor de beste en meest tactische plek. We willen immers ook nog een keer naar huis.

Uiteindelijk besluiten we niet terug te keren naar Auckland (veel te druk), maar intrek te nemen in een huis in Mangakino. Dat is een klein plaatsje aan een meer, zo’n drie uur rijden van Auckland.

We worden hartelijk ontvangen door Margaret en Dem, een ouder stel dat normaal gesproken nog steeds actief is op ski’s en waterski’s.

Zij stellen ons hun oude huis ter beschikking. Het staat nu toch leeg, omdat ze het door het virus niet mogen verhuren.

Dat positieve gevoel ebt langzaam weg in week twee. We vervelen ons niet, maar wel beginnen we ons af te vragen of en wanneer we naar Nederland kunnen.

Dat gevoel wordt versterkt als mijn broer en zijn vrouw vermoedelijk corona krijgen. Zij komen er gelukkig goed vanaf.

Toch vraag ik me door die ontwikkeling af hoe het zou moeten als iemand in onze directe omgeving in levensgevaar zou komen. Mijn moeder valt met haar mooie leeftijd bijvoorbeeld in de risicogroep.

We proberen een aantal keer in contact te komen met de Nederlandse ambassade. Zonder succes. Ik denk dat de beste mevrouw haar telefoon heeft uitgeschakeld, omdat ze gek wordt van alle lockdown-gerelateerde vragen.

Gelukkig komt dan de boodschap dat we ons aan kunnen melden bij Bijzondere Bijstand Buitenland, een orgaan dat speciaal is opgezet voor repatriëring van gestrande Nederlanders.

De communicatie loopt in het begin niet soepel, waardoor er veel onduidelijkheid ontstaat. Om ons heen horen we al na een week van veel mensen dat ze naar huis kunnen. Bij ons blijft het angstvallig stil.

Uiteindelijk krijgen we dan toch de oproep waar we op wachten. We zijn uitgenodigd mee te vliegen in de allerlaatste repatriëringsvlucht die uit Nieuw Zeeland vertrekt. Na vier weken lockdown hebben we toestemming het land te verlaten.

De terugreis is surreëel. Dempster brengt ons weg en met z’n drieën cruisen we over een compleet verlaten snelweg. Ook de vliegvelden in Auckland, Sydney en Tokyo zijn, op de mensen van onze vlucht na, compleet verlaten.

Eettentjes zijn dicht en waar normaal terrasjes staan uitgestald, pronkt nu een glanzende dansvloer. Zonder dansers, weliswaar. Het zijn spookachtige taferelen.

Eenmaal thuis valt ons meteen op dat de wegen in Nederland veel drukker zijn. Ook wandelaars en fietsers zijn in groten getale te vinden. Het lijkt wel een andere wereld.

Ik moet daar ontzettend aan wennen en voel me dan ook helemaal niet op mijn gemak in ons volle landje. Sterker nog, ik verlang terug naar de rust van Mangakino.

Het kost me echt moeite om volledig in Nederland te landen. Dat zal vast met de jetlag te maken hebben, maar de hele situatie rondom dat verdomde virus speelt ook zijn parten.

Intussen zijn we bijna drie weken verder. Weken van wennen en opstarten. Weken waarin ik vreesde voor mijn freelance bestaan. Zou ik wel genoeg schrijf- en correctie-opdrachten krijgen? Wie zit er nu te wachten op vertaalwerk?

Toch heb ik mijn werkzaamheden sneller dan verwacht opgepikt. Ik ben weer lekker aan de slag en mag zelfs meewerken aan het herschrijven van een prachtig studieboek waar ik zelf ooit uit leerde.

Al met al kijk ik terug op een zeer enerverende reis. Natuurlijk liep die niet zoals ik me had voorgesteld, maar we kregen er nieuwe vrienden en een unieke ervaring voor terug.

En nu? Nu ga ik weer heerlijk verder met de ontwikkeling van mijn bedrijf. Op de achtergrond werk ik wat nieuwe, spannende plannen uit. Ondertussen schrijf, corrigeer en vertaal ik naar hartelust.

Nieuwe opdrachten zijn altijd welkom. Ik werk namelijk het best als ik het lekker druk heb. Heb jij nog een tekst liggen die aanpassingen nodig heeft? Of lukt het je juist niet om die tekst überhaupt op papier te zetten? No worries, laat mij het maar regelen. Het enige wat jij hoeft te doen is even een berichtje sturen.