Vakantiemodus: uit!

Ik herinner me hoe ik in mijn vorige blog vertelde over die eerste dag in Ierland. Met een fietstochtje door het machtig mooie Killarney National Park ervoer ik die dag als heerlijke vakantiedag. Ongeveer een dag later ging de vakantiemodus, zo snel als hij aan was gegaan, weer keihard uit. Erg? Nee, totaal niet. Werken is tenslotte óók waar we voor gekomen zijn!

Dat wil overigens niet zeggen dat we de volgende dag direct keihard aan het werk gegaan zijn. Om te mogen werken als Nederlander in Ierland, moet je eerst de nodige dingen regelen. Allereerst is dat een PPS-nummer; het Personal Public Service nummer. Met zo’n nummer proberen instanties te voorkomen dat ze jouw identiteit verwisselen met die van een ander. Het concept is prima, het verkrijgen van het nummer is daarentegen lastiger dan het lijkt. Het principe is dat je een afspraak maakt bij een servicedesk en daar de nodige formulieren invult. Eén van die formulieren behoort een bewijs van adres te zijn en daarvoor accepteren ze eigenlijk alleen maar een elektriciteitsrekening die naar jou is gericht en naar je adres in Ierland is verstuurd. Juist, dat wordt lastig als je hier tijdelijk een onderkomen huurt. Ik krijg, als ik nadrukkelijk vraag naar alternatieven, een formulier mee dat mijn huisbaas dient in te vullen en misschien, heel misschien, kan de beste man me dan een nummer geven. Op de vraag hoe ik daarover uitsluitsel krijg, antwoordt hij dat het nummer naar mij wordt toegestuurd. Als wordt besloten om het nummer niet uit te geven, hoor ik niks… Op hoop van zegen dien ik het laatste formulier een dag later in en ga ik verder met mijn queeste om werknemer te kunnen worden in dit land.

De volgende stap die daarbij op me wacht is het openen van een bankrekening. Ik geloof dat ik in één dag wel zes banken heb gezien, maar overal krijg ik hetzelfde antwoord: als ik niet in staat ben een bewijs van adres af te geven, kunnen ze me niet helpen. Ietwat ontmoedigd vraag ik bij de laatste bank nog maar een keer of er alternatieven zijn. In eerste instantie is het antwoord nee, maar uiteindelijk geeft de vriendelijke baliemedewerkster toe dat ze ook wel eens werken met een werkgeversverklaring, mits mijn werkgever een rekening heeft bij deze bank. Laat dat nou nét het geval zijn! Om een lang verhaal kort te maken moet de brief van mijn werkgever zo’n acht keer worden aangepast voordat hij wordt erkend als geldig bewijs en krijg ik alvast een niet-geactiveerd rekeningnummer mee. Ook hier luidt de boodschap dat ik pas na een paar dagen uitsluitsel zal krijgen, mits het nummer wordt toegekend. Anders hoor ik niks.

Ondertussen begin ik me langzaam maar zeker af te vragen of het überhaupt nog wel gaat lukken om binnen deze vier maanden alles geregeld te krijgen. Gelukkig mogen we van onze werkgever toch vast van start gaan met een te gek project. Voor het idee: als alles goed gaat, sta ik voor een aantal maanden op de loonlijst van een Ierse reisorganisatie die wandel- en fietsreizen aanbiedt. Het is een kleinschalige club, gevestigd in het zuidwesten van het land; daar waar we zo graag zijn. De organisatie biedt ieder jaar weer nieuwe routes aan en doet altijd eerst grondig onderzoek naar die routes. Kees en ik krijgen de opdracht om een potentiële route voor volgend jaar nader te inspecteren en dus ook te lopen. Onderweg wordt van ons verwacht dat we de beschrijvingen maken, zoeken naar de leukste eetgelegenheden en B&B’s en dat we een voorstel doen voor geschikte etappes. Te gek natuurlijk, want dit houdt in dat we betaald krijgen voor het lopen van een wandelvakantie!

Vooruit, zo rooskleurig is het werk net niet. Onze dagen zijn lang, omdat we niet alleen lopen, maar ook fietsen. Dit heeft alles te maken met de logistieke kant van het verhaal: we rijden met de auto naar ons eindpunt van de dag, fietsen dan naar het startpunt, wandelen naar het eindpunt en halen dan met de auto de fietsen op. Ontzettend tijdrovend, maar wel heel handig in een gebied waar onderdak schaars is en we daarbij vanwege het werk afhankelijk zijn van de aanwezigheid van elektriciteit. Meestal komen we ’s avonds rond een uur of zes aan in onze B&B en koken daar een lekkere maaltijd. Daarna begint het echte werk. Tot laat in de avond probeer ik alle notities en foto’s van die dag te verwerken tot een routebeschrijving waar een wandelaar zonder enig richtingsgevoel zelfs de weg nog mee kan vinden. Vooral de eerste dagen kost het me aardig wat moeite, maar ook voor dit werk geldt dat routine het proces aanzienlijk versnelt.

Uiteindelijk zijn we een kleine maand bezig met het in kaart brengen van de route. Gedurende die maand merk ik dat mijn energieniveau daalt. Toch geniet ik elke dag ontzettend van het buiten zijn in goed gezelschap en van de mooie Ierse landschappen. In de laatste week richten we ons vooral op het lopen en iets minder op de beschrijvingen. Daardoor kan ik weer wat bijslapen en dat scheelt veel in de energie.
Afgelopen maandag hebben we onze laatste etappe gelopen en zijn we teruggekeerd naar Killarney, waar we nu een eigen plekje hebben. We wonen in een royale aanleunwoning met uitzicht op de bergen. Juist nu in Nederland mijn collega’s hun werkzaamheden op school hebben hervat, doen wij het even wat rustiger aan. Afgelopen vrijdag hebben Kees en ik een kayak skills training gedaan bij Outdoors Ireland (www.outdoorsireland.com) en dat was ontzettend leuk en leerzaam.

Veel mensen vragen me de laatste week wat dan het plan is voor de komende weken. Nog niks staat helemaal vast, buiten een bezoekje aan mijn ouders de komende week. Daarna gaan we eens praten met de baas om te zien of zij nog meer projecten op de plank heeft liggen. Vervelen doen we ons voorlopig sowieso niet. Ik wil me de komende weken ook gaan richten op het lopen van off-track routes, om me daarmee klaar te stomen voor het Mountain Skills Assessment. Daar vertel ik een volgende keer graag meer over. Rest mij nog te vertellen dat zowel mijn PPS- als mijn bankrekeningnummer geactiveerd is!